ساعت های اولیه برای تشخیص زمان استفاده نمی شد.
دقت حرکات لبه و فولیوت آنها به قدری ضعیف و با خطاهای شاید چندین ساعت در روز بود که عملاً بی فایده بودند.
امروزه ساعت imilab w12 با پیشرفته ترین امکانات تولید شده است.
آنها به عنوان جواهرات و چیزهای جدید برای اشراف ساخته می شدند ، به دلیل تزئینات ظریف، شکل غیرمعمول یا مکانیسم جذابشان ارزشمند بودند و زمان سنجی دقیق اهمیت بسیار کمی داشت.
سبک ها در قرن هفدهم تغییر کرد و مردان شروع به استفاده از ساعت در جیب به جای آویز کردند (ساعت زنانه تا قرن بیستم یک آویز باقی ماند).
گفته می شود که این اتفاق در سال 1675 رخ داد، زمانی که چارلز دوم انگلستان جلیقه ها را معرفی کرد .
این فقط یک موضوع مد یا تعصب نبود.
ساعت‌های آن زمان بسیار مستعد آلودگی ناشی از قرار گرفتن در معرض عناصر بودند، و تنها در صورتی می‌توانستند که به طور مطمئن در جیب قرار گیرند، از آسیب در امان بمانند.
برای قرار گرفتن در جیب ها، شکل آنها به شکل معمولی ساعت جیبی ، گرد و صاف بدون لبه های تیز تبدیل شد.
در حدود سال 1610 از شیشه برای پوشاندن صورت استفاده می شد.
فوب ساعتشروع به استفاده شد، نامی که از کلمه آلمانی fuppe ، یک جیب نشات گرفته است.
بعداً در دهه 1800 ، شاهزاده آلبرت ، همسر ملکه ویکتوریا ، اکسسوری «زنجیره آلبرت» را معرفی کرد که برای محکم کردن ساعت جیبی روی لباس مرد از طریق گیره طراحی شده بود.
ساعت با بازکردن پشت و قرار دادن کلید بر روی چوبی مربعی و چرخاندن آن، پیچ خورده و تنظیم شد.
مکانیسم زمان‌سنجی در این ساعت‌های جیبی اولیه همان مکانیزمی بود که در ساعت‌ها استفاده می‌شد و در قرن سیزدهم اختراع شد.
لبه فرار که باعث شد یک فولیوت ، یک میله دمبلی شکل با وزنه هایی در انتهای آن، به جلو و عقب نوسان کند.
با این حال، فنر اصلی منبع خطا را معرفی کرد که در ساعت‌های دارای وزنه وجود نداشت. نیروی ارائه شده توسط فنر ثابت نیست، اما با باز شدن فنر کاهش می یابد.
نرخ تمام مکانیسم های زمان سنجی تحت تأثیر تغییرات در نیروی محرکه آنها است، اما لبه اولیه و پایهمکانیسم مخصوصاً به این تغییرات حساس بود، بنابراین ساعت‌های اولیه در طول دوره کار خود با از کار افتادن فنر اصلی، سرعت خود را کاهش دادند.
این مشکل که فقدان هم‌زمانی نامیده می‌شود ، ساعت‌های مکانیکی را در طول تاریخ خود با مشکل مواجه کرده است.
