در سال 1965، در اختر هوستون در تگزاس بود که چمن مصنوعی برای اولین بار بر روی سطوح بزرگ نصب شد.
در ایالات متحده آمریکا، استفاده از چمن مصنوعی ارزان در داخل و خارج از خانه در دهه 1970، عمدتاً برای بیسبال و فوتبال آمریکایی، رواج یافت.
با این حال، اولین چمن های مصنوعی خشن بودند و ظاهر چمن طبیعی را نداشتند.
در سال 1976، چمن مصنوعی انگیزه دوم را دریافت کرد.
در طول بازی های المپیک در مونترال (کانادا)، مسابقات هاکی روی چمن مصنوعی نایلونی برگزار شد.
در طول دهه گذشته، پیشرفت‌های جدیدی در زمین چمن مصنوعی برای هاکی رخ داده است که مربوط به سیستم‌های مختلف مبتنی بر آب، پوشش‌داده‌شده با ماسه یا پر از ماسه است.
در حال حاضر، بیشتر مسابقات هاکی روی چمن مصنوعی انجام می شود. معرفی آن با سرعت بخشیدن به بازی و امکان توسعه تکنیک های جدید بازی، ورزش را به طور قابل توجهی تغییر داد.
در دهه 1980، تولیدکنندگان شروع به طراحی چمن مصنوعی مخصوص فوتبال کردند.
آنها تارهای کوتاه داشتند، احساس چمن طبیعی و ماسه پرکننده داشتند.
در دهه 1990، اولین چمن مصنوعی با ماسه و لاستیک به عنوان ماده پرکننده ارائه شد.
راحتی بازیکنان در طراحی سیستم های جدید فوتبال اهمیت فزاینده ای پیدا کرده است.
نسل‌های جدید چمن مصنوعی ویژگی‌های بازی، ظاهر و احساس چمن طبیعی را ترکیب می‌کنند.
استفاده از چمن مصنوعی برای فوتبال در حال حاضر توسط یوفا، فیفا و بسیاری دیگر از فدراسیون های ملی پشتیبانی می شود.
در سطح جهانی، استفاده از چمن مصنوعی متعدد و بسیار متنوع است.
حوزه‌های کاربرد آن در سال‌های اخیر به دلیل فناوری‌های بهبود یافته مورد استفاده برای تولید رشته‌ها و/یا رشته‌ها و استفاده برای باغ‌های تفریحی و فضاهای سبز بسیار گسترش یافته است.
چمن مصنوعی بیشتر در ورزش استفاده می شود.
در بسیاری از ورزش های توپ مانند هاکی، فوتبال، فوتبال آمریکایی، راگبی و تنیس، اما همچنین در ورزش هایی که محبوبیت آنها رو به افزایش است مانند چوگان در حال توسعه است.
برای گلف، مناطق اطراف سبز و خود سبز ممکن است چمن مصنوعی باشد.
